چکیده ازدواج یکی از مهم‌ترین روابط اجتماعی و صمیمانه آدمی است و یکی از جوانب با اهمیت یک نظام زناشویی، رضایتی است که همسران در ازدواج تجربه می‌کنند. عوامل زیادی بر رضایت زناشویی همسران اثر می‌گذارد که از جمله می‌توان به ویژگی‌های زیستی شخصیت و بخشش اشاره کرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین فعالیت سیستم‌های مغزی- رفتاری با بخشش و رضایت زناشویی زوجین انجام شد. گروه نمونه 200 نفر (115 زن، 85 مرد) متاهل شهرستان مرند بودند که در جلسه اولیا و مربیان مدارس دخترانه ابتدایی این شهر شرکت کرده بودند و به مقیاس بخشش (HFS)، مقیاس بازداری/ روی‌آوری (BAS/BIS) و پرسشنامه رضایت زناشویی (ENRICH) پاسخ دادند. نتایج نشان داد که بین بخشش خود با بازداری رفتاری رابطه منفی معنادار و بین بخشش خود و بخشش دیگران با روی‌آوری رفتاری رابطه مثبت معنادار وجود دارد. همچنین رضایت زناشویی با بخشش خود و دیگران و سیستم روی‌آوری رفتاری به‌طور مثبت و معنادار و با سیستم بازداری رفتاری به‌طور منفی و معنادار همبسته بود. سیستم روی‌آوری رفتاری، بخشش خود، بخشش دیگران و رضایت زناشویی را به‌طور مثبت و معنادار پیش‌بینی می‌کند و مولفه بازداری رفتاری، بخشش خود و رضایت زناشویی را به‌طور منفی و معنادار پیش‌بینی می-نماید. یافته‌ها در چهارچوب نظریه حساسیت به تقویت گری و مفهوم بخشش مورد بحث قرار گرفتند. نتایج این پژوهش می‌تواند در طراحی برنامه‌های پیش‌گیرانه توانمندسازی زوجین و مداخلات درمانی برای زوجین مفید باشد.

واژه‌های کلیدی: سیستم بازداری رفتاری، سیستم روی‌آوری رفتاری، مشکل بین شخصی، ازدواج

متن کامل [PDF 1005 kb]   (4839 دریافت)    

---