چکیده هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان روان‌پویایی حمایتی- بیانگر در بهبود پیامد درمان نگهدارنده اعتیاد به مواد افیونی بود. به این منظور در قالب یک طرح تک موردی تجربی از نوع خط پایه چندگانه بین آزمودنی‌ها، چهار آزمودنی که با تشخیص وابستگی به مواد افیونی تحت درمان نگهدارنده با بوپرونورفین قرار داشتند، در سه مرحله خط پایه، درمان و پی‌گیری مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار اندازه‌گیری شامل مصاحبه بالینی (SCID؛ اسپیترز، ویلیامز، گیبون و فرست، 1992) و شاخص شدت اعتیاد (ASI؛ مک‌للان، کاکوئیلا، آلترمن، ریکون و کاریز، 2006) بود و داده‌ها با استفاده از نمودار، تحلیل واریانس یک‌طرفه با مقادیر تکراری و تحلیل روند مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که درمان حمایتی- بیانگر اثربخشی نسبی در بهبود پیامد کلی درمان و اثربخشی اختصاصی در بهبود شاخص‌های وضعیت روانپزشکی و مصرف مواد داشته ولی تأثیر معنا‌داری بر شاخص‌های وضعیت شغلی و خانوادگی/اجتماعی ندارد. بنابراین، نتایج فوق نشان می‌دهد که این درمان می‌تواند با موفقیت در برنامه‌های دارودرمانی اعتیاد ادغام شده و اثربخشی درمان را به‌ویژه در حوزه‌های وضعیت روانپزشکی و مصرف مواد بهبود بخشد.

واژه‌های کلیدی: اعتیاد به مواد افیونی، درمان نگهدارنده با بوپرونورفین، روان‌پویایی حمایتی- بیانگر، شاخص‌های پیامد درمان

متن کامل [PDF 1373 kb]   (3310 دریافت)    

---