پژوهش حاضر به ‌منظور بررسی بازداری شناختی و حرکتی در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی، وسواس فکری- عملی و مقایسه‌‌‌ی این دو گروه با افراد بهنجار انجام شد. در این پژوهش، 90 آزمودنی‌ مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی، وسواس فکری- عملی و بهنجار (از هر گروه 30 نفر) و دارای دامنه سنی 45-25 سال شرکت کردند. هر یک از آزمودنی‌ها به‌‌صورت انفرادی و با استفاده از رایانه به تکالیف آزمون‌های استروپ (گولن، 1978) و تکلیف نشانه‌ توقف (گرلاین، کیلپ، ترایون و مان، 2005) پاسخ دادند. یافته‌های پژوهش نشان داد که افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در هر دو نوع بازداری شناختی و حرکتی، به‌طور معنا‌دار، ضعیف‌تر از گروه افراد بهنجار عمل کردند. بین افراد مبتلا به اختلال وسواس فکری- عملی و افراد بهنجار، غیر از برخی شاخص‌های بازداری حرکتی، تفاوت معنا‌دار به‌دست نیامد. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی در بازداری شناختی به‌طور معنا‌دار ضعیف‌تر از گروه مبتلا به وسواس فکری- عملی بودند ولی در بازداری حرکتی این تفاوت معنادار نبود. با توجه به یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی، نقص در بازداری شناختی و حرکتی در آسیب-شناسی این اختلال نقش دارد و در اختلال وسواس به غیر از ضعف نسبی در بازداری حرکتی باید مطالعات دقیق‌تری طراحی کرد.

واژه‌های کلیدی: بازداری شناختی، بازداری حرکتی، وسواس فکری- عملی، اسکیزوفرنی

متن کامل [PDF 1627 kb]   (5786 دریافت)    

---