براساس فرضیه همگونی غایی کل سیستم‌های یک ارگانیزم در پی دستیابی به یک هدف مشترک هستند و هنگامی‌که مرز میان خود و غیرخود در سطح یک سیستم از میان می‌رود احتمال تخریب این مرز در سطح سایر سیستم‌ها نیز افزایش می‌یابد. بر این اساس در پژوهش حاضر به بررسی گرایش‌های شخصیتی خودتخریبی و خودشناسی انسجامی در بیماران مبتلا به مالتیپل-اسکلروز و افراد سالم پرداخته شد. 88 بیمار مبتلا به مالتیپل‌اسکلروز (79 زن، 9 مرد) و 130 دانشجوی دانشگاه تهران (85 زن، 43 مرد) به مقیاس‌های خودشناسی انسجامی (ISK)، بهوشیاری (MAAS)، خودمهارگری (SCS)، مشکل در روابط بین فردی (IIP)، آسیب به خود (SHI) و خودآزاری پاسخ دادند. نتایج نشان داد میزان خودآزاری، حساسیت بین‌فردی و پرخاشگری بیماران مبتلا به مالتیپل‌اسکلروز بالاتر از افراد سالم بود در حالی که خودشناسی انسجامی در بیماران مبتلا به مالتیپل‌اسکلروز پایین تر از افراد سالم بود. بر اساس نتایج پژوهش، ناهماهنگی در سطح یک سیستم با ناهماهنگی در سطح سایر سیستم ها همراه است. تلویحات درمانی نشان می دهد که به منظور رفع ناهماهنگی در سطح یک سیستم می توان و یا باید ناهماهنگی موجود در سایر سیستم ها را اصلاح کرد. بنابراین، درمان های روانشناختی با هدف افزایش علاقه به خود در بیماران مبتلا به مالتیپل‌اسکلروز ممکن است در بهبود علایم ایمنی شناختی این بیماران موثر واقع شوند.