مقدمه: در دو دهۀ گذشته شاهد افزایش تعداد مطالعاتی بوده­ایم که تاب­آوری در برابر خودکشی را بررسی کردند و تعداد زیادی از مطالعات اکنون در مورد این موضوع منتشر شده‌اند. این پژوهش با هدف الگوی ساختاری سرسختی روانشناختی، باورهای دینی با تاب­آوری در برابر خودکشی: نقش میانجی­گری ابعاد مثبت شفقت به خود در دوران همه­گیری بیماری کووید- 19 انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی- همبستگی از نوع مدل­یابی معادلات ساختاری است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانش­آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان نورآباد (دلفان) در سال تحصیلی 1399 تشکیل می­دهند. نمونه پژوهش 350 نفر از دانش­آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان نورآباد دلفان بود که به روش نمونه­گیری خوشه­ای انتخاب شدند و به پرسشنامه­های سرسختی روانشناختی مدی و همکاران (1982)، باورهای دینی محقق ساخته، تاب­آوری در برابر خودکشی عثمان و همکاران (2004) و ابعاد مثبت شفقت به خود ریس و همکاران (2011) به صورت آنلاین پاسخ دادند. جهت ارزیابی الگوی پیشنهادی از الگویابی معادلات ساختاری و AMOS ویراست 21 و SPSS 26  استفاده شد. یافته­ها: نتایج حاصل از ضریب همبستگی نشان داد که بین ابعاد باورهای دینی، سرسختی روان­شناختی با ابعاد مثبت شفقت به خود و تاب­آوری در برابر خودکشی رابطه مثبت و معنی­داری وجود داشت (001/0≥P). یافته­ها حاکی از برازش مناسب الگوی پیشنهادی با داده­ها داشت. نتایج مدل­سازی معادلات ساختاری نشان داد که 62 درصد از واریانس ابعاد مثبت شفقت به خود توسط باورهای دینی، سرسختی روان­شناختی و 69 درصد از واریانس تاب­آوری در برابر خودکشی توسط باورهای دینی، سرسختی روان­شناختی و ابعاد مثبت شفقت به خود تبیین می­شود. نتیجه­گیری: سطوح پایین باورهای دینی، سرسختی روانشناختی و ابعاد مثبت شفقت به خود را می‌توان به‌عنوان یک عامل تشدیدکننده اقدام به خودکشی در نظر گرفت که شدت رابطه بین خطر و اقدام به خودکشی را افزایش می‌دهند.

واژه‌های کلیدی: سرسختی روانشناختی، باورهای دینی، تاب‌آوری در برابر خودکشی، شفقت به خود، کووید-19.

     

---