هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی درمان‌های شناختی ـ رفتاری فردی و گروهی در کاهش نشانگان روان‌شناختی زندانیان رجایی شهر و ارتقاء سطح وضعیت روان‌شناختی آنان بود. بدین منظور 180 نفر از زندانیان مرد زندان رجایی شهر با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی نظامدار انتخاب و در سه گروه تصادفی (گروهِ درمان ترکیبی، گروهِ درمان فردی و گروهِ کنترل) با حجم مساوی (60 نفر) قرار گرفتند. با بهر ه گیری از آزمون‌های GHQ-28 و SCL-90-R و مصاحبه تشخیصی توسط روان‌پزشک، وضعیت روان‌شناختی شرکت‌ کنندگان اندازه‌گیری شد. تحلیل واریانس چندمتغیری انجام یافته روی داده‌ها نشان داد اثربخشی درمان ترکیبی و فردی بیشتر از گروه کنترل است. پیگیری این گروه از افراد پس از آزادی حدود دوازده ماه، هیچ‌گونه بازگشتی را در گروه‌های درمانی ترکیبی و فردی نشان نداد؛ درحالی‌که در گروه کنترل حدود 15 درصد بازگشت مشاهده شد. این مداخله‌ها با جایگزین کردن الگوهای سازگاری رفتاری و شناختی در فرد، به وی امکان می‌دهد که از خزانه رفتاری گسترده‌تر و مناسب‌‌تر در مواجهه با موقعیت برخوردار باشد و در واکنش به مسائل با برنامه‌ریزی و آینده‌نگری عمل کند. بنابراین، با استفاده از مداخلات روان‌شناختی به ویژه مداخلات گروهی می‌توان از مشکلات روان‌شناختی زندانیان کاسته و از بازگشت مجدد آنها به زندان جلوگیری کرد.

واژه‌های کلیدی: مداخله شناختی ـ رفتاری، درمان فردی، درمان گروهی، زندانی، وضعیت روان‌شناختی

متن کامل [PDF 1086 kb]   (2360 دریافت)    

---